“Δεκέμβριος 2019. Η Α, ενώ προετοιμάζεται για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, μαθαίνει ότι στην πόλη Γιουχάν της Κίνας έχει εμφανιστεί ένας νέος ιός. Αφού της φανεί αστείο το όνομα «κορωνοϊός», συνεχίζει την καθημερινή της ρουτίνα.
Ιανουάριος 2020. Ο αριθμός των κρουσμάτων από το συγκεκριμένο ιό είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Προσβάλλονται ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι, με τους πρώτους θανάτους να καταγράφονται. Αλλά στην Κίνα. Ούτε στην Ευρώπη, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην πόλη, ούτε στη γειτονιά της Α. Άρα δεν την απασχολεί.
Φεβρουάριος 2020. Τα πρώτα κρούσματα του ιού καταγράφονται στην Ιταλία. Πλέον ο ιός έχει «παγκοσμιοποιηθεί» και «εξευρωπαϊστεί». Μάλιστα, καταγράφονται και εκεί θάνατοι από τη συγκεκριμένη ασθένεια. Στη συνέχεια, μια μικρή κωμόπολη της Ιταλίας τίθεται σε καραντίνα. Αλλά και πάλι, η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα. Στο μεταξύ, η Α πληροφορείται ότι στην Κίνα ετοιμάζεται νοσοκομείο για τα πολυάριθμα θύματα του ιού: μέσα σε λίγες ημέρες! Αν είναι δυνατόν, σκέφτηκε, στην Ελλάδα θα χρειαζόμασταν χρόνια: λίγο το νομικό πλαίσιο των δημόσιων έργων, λίγο η κωλυσιεργία που μας χαρακτηρίζει σα λαό, λίγο οι πολυάριθμες, κατακριτέες αλλά απαραίτητες (!) αργίες!
Αρχές Μαρτίου 2020 επιβεβαιώνεται το πρώτο κρούσμα του ιού στην Ελλάδα. Τελικά έφτασε στην πόρτα μας. Όλοι μιλούν για πανδημία. 11 Μαρτίου, βράδυνες ώρες. Λαμβάνουμε όλοι ένα μήνυμα από τη ΓΓΠΠ με οδηγίες προστασίας για τον κορωνοϊό. Τελικά, μάλλον τα πράγματα σοβαρεύουν. Υπάρχει διάσπαρτη η άποψη ότι ο συγκεκριμένος ιός οφείλεται σε ατύχημα, σε πειράματα στους ανθρώπους, σε «σκοτεινά σχέδια» που επιχειρούν να μειωθεί ο παγκόσμιος πληθυσμός και σε ό,τι άλλη αβάσιμη πληροφορία μπορεί κανείς να φανταστεί.
Περί τα μέσα Μαρτίου 2020, αρχίζουν να κλείνουν τα σχολεία, τα θέατρα, οι καφετέριες, τα εστιατόρια, τα δικαστήρια. Η Α δεν είναι πλέον μαθήτρια, ούτε -ευτυχώς- έχει εμπλοκή με τη Θέμιδα, αλλά το κλείσιμο θεάτρων, καφετεριών και εστιατορίων την ενοχλεί. Άσχετα εάν έχει να πάει θέατρο από το 2019 και αν βγαίνει με φίλους σε μπαράκια μια φορά το μήνα. Τέλη Μαρτίου, η κατάσταση επιδεινώνεται. Ένα γλυκό, ροζ γραφικό βγαίνει στις τηλεοράσεις που μας λέει να «μείνουμε σπίτι». Πλέον η καραντίνα είναι γεγονός και στην Ελλάδα.
Αρχές Απριλίου 2020. Η Α παραμένει σε «εγκλεισμό» στο σπίτι της. Έχει δοκιμάσει όλες τις συνταγές που ήθελε, έχει αλλάξει τη θέση όλων των επίπλων στο σπίτι και τα έχει ξαναβάλει στην αρχική τους θέση (τελικά βρίσκονταν στην καλύτερη θέση που ήταν δυνατόν), έμαθε ότι το σαλόνι του σπιτιού της έχει εξηνταέξι και μισό πλακάκια, είδε όλα τα βιντεάκια που ήθελε στο ίντερνετ, έπλυνε όλα τα ρούχα που έχει και ενθουσιάστηκε που το προ-προ-προ πέρσινο τζην της κάνει ακόμα. Ωστόσο, έχει αρχίσει και ζορίζεται. Κουράστηκε να μιλάει στο τηλέφωνο με την οικογένειά της και τους φίλους της όλη την ημέρα. Εξάλλου, δεν είναι το ίδιο να γίνονται όλοι απλές «φωνές από το τηλέφωνο και μία εικόνα που κολλάει». Σκέφτεται πότε θα δει τους γονείς της, τους φίλους της; πότε θα τους αγκαλιάσει; πότε θα μπορέσει χωρίς φόβο να βρεθεί στο ίδιο δωμάτιο μαζί τους; πως θα είναι η επόμενη μέρα; εάν θα συνεχίσει να έχει τη δουλειά της; πως θα μπορέσει να ανταπεξέλθει οικονομικά; Έτσι, τα βράδια ξαπλώνει στο κρεβάτι της, κρατώντας στην αγκαλιά της το μαξιλάρι της και κάνοντας όνειρα ότι αγκαλιάζει τους δικούς της.
Μέσα Απριλίου 2020. Τελικά δεν θα πάει στο χωριό για Πάσχα. Δεν ήθελε, άλλωστε. Ωστόσο, εκνευρίζεται που οι εκκλησίες θα είναι κλειστές, παρά το ότι έχει να πατήσει σε λειτουργία από τη βάφτιση του ανιψιού της, πριν 3 χρόνια. Ψάχνει να βρει ταβέρνα που να κάνει ντελίβερι σουβλιστού αρνιού στο σπίτι της. Παραδόξως βρίσκει. Σκέφτεται: Καλά, εδώ και 4 μήνες οι γιατροί τι κάνουν και δεν μπορούν να βρουν θεραπεία; Μια απλή ιωσούλα δεν είναι;
Κάποια στιγμή τελειώνει αυτή η κατάσταση. Χαίρεται που μπορεί να βγει από το σπίτι της, χωρίς να στείλει μήνυμα και να της απαντήσει το κράτος. Και ας μην έχει σκοπό να το κάνει. Ωστόσο, φοβάται να αγκαλιάσει τους φίλους της, όχι τόσο μην τους κολλήσει τον ιό που δεν έχει, αλλά μήπως είναι ήδη φορείς της ασθένειας και της επιρρίψουν ευθύνες ότι αυτή τους κόλλησε. Εξακολουθεί να εκνευρίζεται με τον επιβάτη του μετρό που, όταν ανοίγει η πόρτα, βρίσκεται ακριβώς μπροστά στην είσοδο και δεν την αφήνει να περάσει. Εξακολουθεί να εκνευρίζεται με τα αυτοκίνητα που τρέχουν και δεν σταματούν στη διάβαση πεζών για να περάσει. Εξακολουθεί να λέει όχι σε προτάσεις εξόδου από φίλους και συναδέλφους. Προτιμά να μείνει σπίτι και να δει μια ταινία. Και ας την πάρει ο ύπνος στο πρώτο μισάωρο.
Πλησιάζει Καλοκαίρι 2020. Πλέον τα πάντα έχουν επιστρέψει στην «κανονικότητα». Εκνευρίζεται με το Κράτος, που την ανάγκασε να μείνει σπίτι για τη δική της προστασία και τώρα έχει μείνει πίσω οικονομικά. Εξάλλου, λόγω οικονομικής στενότητας δεν μπορεί φέτος να πάει διακοπές. Βέβαια, πέρσι που είχε χρήματα και παρέα δεν πήγε. Τις απόκριες σκέφτεται να ντυθεί γιατρός: έχει γάντια και μάσκα από το στοκ που είχε προμηθευτεί. Κρίμα είναι να πάνε χαμένα. Τελικά, ο κορωνοϊός πέρασε, αλλά άγγιξε, δημιούργησε και άλλαξε τις ζωές μας”.
(Το παραπάνω κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας, δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και οποιαδήποτε σχέση με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική)
Είναι, πράγματι, δύσκολη συνθήκη, όχι τόσο να παραμένουμε στο σπίτι μας, αλλά να μας εξαναγκάζει κάποιος σε αυτό. Η ελεύθερη βούληση είναι ιδιαίτερα σημαντική, ακόμη κι αν είναι ψευδαίσθηση. Ίσως, από την άλλη πλευρά, να φοβόμαστε να μείνουμε στο σπίτι για άλλους λόγους. Το να μένει κάποιος μόνος του με τον εαυτό του, είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο. Όχι τόσο από την πλευρά της μοναξιάς, αλλά από την πλευρά του ότι ο εαυτός πολλές φορές αποτελεί τον πιο σκληρό κριτή. Είναι αυτός από τον οποίο κάποιος δεν μπορεί να κρύψει τίποτα, όσο ευέλικτη σκέψη και να έχει. Είναι αυτός που θα κατακρίνει για τα λάθη και τις αστοχίες του ατόμου. Είναι αυτός που θα μεγιστοποιήσει τις αρνητικές επιπτώσεις ενός λάθος χειρισμού. Είναι αυτός ο οποίος πάντα θα κρίνει τις πράξεις του ατόμου ως «αδικαιολόγητες».
Μήπως όμως θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με αυτόν τον «κακό» κριτή; Και μήπως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για μία ουσιαστική ενδοσκόπηση; Μπορούμε να παρατηρήσουμε τον τρόπο της σκέψης μας όταν είμαστε μόνοι μας, να καταγράψουμε τα συναισθήματά μας και να βρούμε την πηγή που τα προκαλεί. Με αυτή τη βιολογική καραντίνα, είναι η κατάλληλη στιγμή να μπούμε στη δική μας «ψυχολογική καραντίνα» και να αντιμετωπίσουμε κατάματα τους φόβους, τις ανησυχίες, τις ανασφάλειές μας.
Όσο για την επόμενη ημέρα, ας δεχτούμε ως δεδομένη την παραδοχή πως μόνο όταν φοβόμαστε ότι θα χάσουμε κάτι, τότε μόνο το εκτιμούμε περισσότερο. Ας επιλέξουμε μια πιο ουσιαστική συναναστροφή με τους κοντινούς μας ανθρώπους μετά τη λήξη αυτής της ατυχούς περιόδου. Εξάλλου, στη βραδινή έξοδο με τους φίλους μας, καλό είναι να μην είναι αυτοσκοπός η έξοδος, αλλά η επικοινωνία με την παρέα μας.
Άλλωστε ας μην ξεχνάμε την πρόσφατη εμφάνιση δελφινιών στα κανάλια της Βενετίας. Η φύση τελικά διεκδικεί το χώρο της. Στη θέλησή μας απόκειται το εάν θα διεκδικήσουμε και εμείς αυτό που μας αξίζει. Εξάλλου, ενόψει του εγκλεισμού στα σπίτια μας έχουμε τον απαραίτητο χρόνο και χώρο για να διεκδικήσουμε από τον εαυτό μας και από το περιβάλλον μας αυτό που μας αξίζει!
