Η αύξηση του επιπέδου της αυτο-αποτελεσματικότητας και της οικογενειακής και κοινωνικής υποστήριξης φαίνεται να είναι δύο παράγοντες που προάγουν την υγεία των ηλικιωμένων που αναλαμβάνουν το ρόλο των φροντιστών. Η βασική προϋπόθεση της αυτοαποτελεσματικότητας είναι ότι «οι άνθρωποι δημιουργούν την πεποίθηση της πίστης στις ικανότητές τους, ώστε να παράγουν τα επιθυμητά αποτελέσματα με τις δικές τους ενέργειες» (Bandura, 1997).

Στην ουσία πρόκειται για την επιλογή και την επιμονή των προσπάθειών τους ενόψει των εμποδίων και των προκλήσεων της ζωής. Η θεωρία της αυτο-αποτελεσματικότητας υποστηρίζει επίσης ότι αυτές οι πεποιθήσεις αποτελεσματικότητας διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην ψυχολογική προσαρμογή, τα ψυχολογικά προβλήματα, τη σωματική υγεία, καθώς και τις αυτο-καθοδηγούμενες στρατηγικές αλλαγής συμπεριφοράς (Maddux, 2016).

Ένα υποστηρικτικό περιβάλλον (οικογενειακό & κοινωνικό) έχει επίσης αποδειχθεί ότι ενθαρρύνει θετικές συμπεριφορές υγείας μεταξύ των ηλικιωμένων ατόμων που φροντίζουν. Τα υψηλότερα επίπεδα κοινωνικής στήριξης συνδέονται με καλύτερες πρακτικές υγείας και καλύτερα αποτελέσματα υγείας. Ένα υποστηρικτικό περιβάλλον διευκολύνει τους ηλικιωμένους φροντιστές, παρέχει οικογενειακή υποστήριξη και προωθεί την επιλογή (Stuart-Hamilton, 2011). Ως εκ τούτου, οι παράγοντες της αυτοαποτελεσματικότητας και της οικογενειακής και κοινωνικής στήριξης αποτελούν από τους σημαντικότερους και καθοριστικούς παράγοντες της ευδόκιμης γήρανσης.

Βιβλιογραφία

Maddoux, J. (2016). Interpersonal and Intrapersonal Expectancies.  Ανακτήθηκε από

https://www.taylorfrancis.com/books/e/9781317313366/chapters/10.4324%2F9781315652535-13.

Stuart-Hamilton, I. (2011). An Introduction to Gerontology. New York: Cambridge University Press.